ভগৱান ,গুৰু আৰু পিতৃ মাতৃক আমি কিয় সেৱা কৰিব লাগে !!

সৰুৰে পৰা এটা কথাত বহুত গুৰুত্ব দিয়া শুনি আহিছোঁ , সেইটো হৈছে, আমি কেৱল ভগৱান, গুৰু আৰু নিজৰ পিতৃমাতৃৰ আগত মূৰ দুৱাব বা সেৱা কৰিব লাগে লাগে । সেইসময়ত বুজি পোৱা নাছিলোঁ, কিন্তু এতিয়া বুজিছোঁ ইয়াৰ কাৰণ নথকা নহয়। কাৰণটো হয়তো এনেকুৱা , এইয়া মোৰ অনুভৱ হে, এইয়ে যে ভগৱান বা বিশ্ব-ব্ৰহ্মাণ্ডৰ প্ৰতি আমি মূৰ দুৱাই ইয়াৰ বিৰাট ৰূপটোক আমি সন্মান কৰো, তেতিয়া আমি নিজৰ অহংকাৰ মনত ৰাখিব আৰু নোৱাৰো , বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ আগত আমাৰ কি অস্তিত্ব যদি উপলব্ধি কৰি এই বিৰাট ৰূপৰ প্ৰতি আমাৰ মূৰ দুৱাব নোৱাৰো , তেতিয়া আমাৰ মনত কিমান অহংকাৰ থাকিব লাগিব !!

গুৰুৰ প্ৰতি মূৰ নিজে নিজে দুৱা খাই যায়, কাৰণ এই ভগৱান তথা ব্ৰহ্মাণ্ডৰ জ্ঞান দিয়াজনৰ প্ৰতি আমাৰ গভীৰ শ্ৰদ্ধা নিজৰ ভিতৰৰ পৰাই আহি যায় । যদি গুৰুৱে অহংকাৰ বা সূক্ষ্ম শৰীৰৰ দোষ দূৰ কৰি দিব পাৰে, সেই গুৰুৰ ওচৰত শিষ্য সদায় কৃতজ্ঞ হৈ পৰে । গুৰুৱে ইয়াৰ বিনিময়ত একো নিবিচাৰে ।।

পিতৃ মাতৃৰ প্ৰতি আমাৰ সন্মান সদায় হোৱা উচিত, কাৰণ পিতৃ মাতৃয়ে নিজ সন্তানৰ সদায় ভাল হোৱা বা উন্নতি বিচাৰে, কিন্তু ইয়াৰ প্ৰতিদান হিচাপে একোৱে নিবিচাৰে ।

এনেকুৱা নিঃস্বাৰ্থ প্ৰেম পোৱাটো জগতত আৰু কতো পোৱা নাযায় । হয়তো কিছুমান প্ৰেম সম্পৰ্কত তেনেকুৱা কাচিৎহে হয়, ৰাধা-কৃষ্ণৰ নিচিনা প্ৰেম যুগত এবাৰহে হয় !!

©জিতু দাস